Moim celem jest nie tylko rozwój jednostki, ale także kolejka chętnych po beret żołnierza Wojsk Specjalnych – mówi płk Wiesław Kukuła, nowy dowódca Jednostki Wojskowej Komandosów z Lublińca. W rozmowie z portalem polska-zbrojna.pl pułkownik opowiada o planowanych zmianach w naborze do służby i szkoleniu specjalsów.
Płk Wiesław Kukuła
Obejmuje Pan teraz stanowisko dowódcy jednostki, w której służył Pan przez 11 lat, czyli właściwie wraca Pan do siebie.
Gdy służyłem w Dowództwie Wojsk Specjalnych, miałem wpływ na funkcjonowanie wszystkich jednostek specjalnych. Z dumą obserwowałem, jak JWK z Lublińca rozwija się. Dowodzenie JWK to dla mnie w pewnym sensie wyzwanie. Komandosi są świetnie oceniani przez przełożonych w Polsce i dowódców z NATO. Wiem jednak, że dobra opinia nie jest dana raz na zawsze. Zmienia się otoczenie, w którym funkcjonuje jednostka, zmienia się też nasz obecny i potencjalny przeciwnik. Żołnierze będą skuteczni, dopóki będą o krok przed zagrożeniami, zawsze właściwie przygotowani do ich zwalczania. Rolą dowódcy jest przewidywanie wyzwań oraz dostosowywanie systemu szkolenia i odpowiednie przygotowywanie żołnierzy.
Czy w dowodzeniu komandosami z Lublińca wykorzysta Pan doświadczenie ze służby w DWS?
Standardem wielu państw NATO jest to, że oficer, zanim zostanie dowódcą jednostki, musi najpierw zdobyć doświadczenie w instytucjach szczebla operacyjno-strategicznego. Kieruje się go do służby w dowództwach różnych rodzajów sił zbrojnych, w Sztabie Generalnym lub w dowództwie operacji połączonych po to, by z wyższego poziomu mógł zobaczyć miejsce danej jednostki w całym systemie obronnym państwa. Musi spojrzeć na jednostkę z perspektywy, zrozumieć jej znaczenie i stawiane przed nią wyzwania. Dla mnie służba w DWS była wspaniałą lekcją. Dzięki niej wiem, co powinienem robić, by jednostka mogła być ważnym elementem operacji połączonych, a jej żołnierze potrafili współdziałać także z żołnierzami innych rodzajów sił zbrojnych.
Jakie ma Pan plany na nowym stanowisku?
Mam cztery priorytety: przygotowanie zespołów bojowych do misji, budowę efektywnego systemu naboru i warunków do rozwoju zawodowego żołnierzy jednostki oraz budowanie kompleksowego systemu szkolenia. Czwartym celem jest opieka i wsparcie dla żołnierzy weteranów oraz ich rodzin. Pozwoli to osiągnąć najważniejszy cel, jakim jest poprawa zdolności jednostki do prowadzenia operacji w każdej misji Wojsk Specjalnych.
Żołnierze z Lublińca to elita wojska – zawsze dobrze wyszkoleni i skuteczni. Ale mimo to brakuje chętnych do służby.
To niestety trend światowy i dotyczy wszystkich jednostek specjalnych na świecie. Służba w JWK nie jest dla wszystkich. Potencjalny kandydat musi przejść kwalifikację lub selekcję, a tym samym spełnić określone standardy minimalne. Solą tej jednostki są podoficerowie, doświadczeni weterani wielu misji. Bogate doświadczenie bojowe, którym dysponują, musi być przekazane nowemu pokoleniu żołnierzy. Zależy mi, by poprawić komunikację ze środowiskami, z których wywodzą się nasi najlepsi kandydaci. Musimy zmienić podejście do rekrutacji. Kandydaci muszą dokładnie wiedzieć, czego od nich oczekujemy i jak może wyglądać selekcja. Idziemy drogą sprawdzoną przez jednostki brytyjskie i amerykańskie, które nie tylko musiały przemodelować systemy naboru, by zapewnić napływ kandydatów do służby, ale również dostosowały do tych procesów swoje struktury. Moim celem jest nie tylko skompletowana jednostka, ale także kolejka chętnych po beret żołnierza Wojsk Specjalnych.
To ambitne założenia.
Jestem oficerem WS, stawianie sobie trudnych i ambitnych celów to norma w tej formacji. Ludzie są dla nas najważniejsi. Nie wystarczy przyjąć ich do służby, trzeba też umożliwić im rozwój i szkolenie. Mamy potencjał: coraz lepszą bazę szkoleniową i doświadczonych ludzi.
Jako jeden z czterech priorytetów wymienił Pan opiekę nad rodzinami żołnierzy. Dlaczego to takie ważne?
Po pierwsze dlatego, że to nasz moralny obowiązek, a po drugie, jest to podejście pragmatyczne, które sprawia, że żołnierze są bardziej efektywni. Statystyczny operator JW Komandosów ma około 32 lata, jest żonaty i ma dzieci. Ma także doświadczenie wyniesione z wielu misji wojskowych. Co to oznacza? Na przykład to, że uczestnik trzech takich misji przez półtora roku praktycznie nie miał wpływu na wychowanie swoich dzieci. Ciężar ich wychowania, ale również codzienne problemy spadają na małżonki. Dodatkowo rodziny mierzą się ze świadomością zagrożeń, których doświadczają ich bliscy. Dlatego mówi się, że misja ma charakter rodzinny, bo naszych bliskich zwyczajnie dotykają jej skutki. Niestety, czasami tak poważne jak rozpad związków.
Postawię na proste rozwiązania. Zamierzam między innymi: zbudować system informowania i edukacji dla rodzin żołnierzy, powołać grupę wsparcia rodzin, w tym sierot żołnierzy poległych na służbie, organizować szkolenia dla naszych żołnierzy wspierające reintegrację z rodzinami po ich powrocie z misji. Nie bez znaczenia jest bowiem to, że dzięki naszym rodzinom jesteśmy po prostu lepszymi żołnierzami.
Czytaj także: Nowy dowódca komandosów
autor zdjęć: Archiwum WK
komentarze