moja polska zbrojna
Od 25 maja 2018 r. obowiązuje w Polsce Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych, zwane także RODO).

W związku z powyższym przygotowaliśmy dla Państwa informacje dotyczące przetwarzania przez Wojskowy Instytut Wydawniczy Państwa danych osobowych. Prosimy o zapoznanie się z nimi: Polityka przetwarzania danych.

Prosimy o zaakceptowanie warunków przetwarzania danych osobowych przez Wojskowych Instytut Wydawniczy – Akceptuję

Paweł Małaszyński: zostawiłem na planie krew, pot i łzy

Budząc się każdego dnia, nie wiedzieliśmy, co nas spotka. Było jak w wojsku na prawdziwej misji. Przyznam, że na planie chwilami miałem wszystkiego dosyć – mówi w rozmowie z portalem polska-zbrojna.pl Paweł Małaszyński, odtwórca głównej roli w serialu „Misja Afganistan”.


W serialu gra Pan dowódcę plutonu – por. Pawła Konaszewicza. Pańska afgańska misja była trudna?

Pod względem fizycznym i psychicznym to była najtrudniejsza produkcja w mojej dotychczasowej karierze. W tym serialu pozostawiłem krew, pot i łzy. Gdy po dwumiesięcznym pobycie na planie filmowym wracałem do domu, czułem się jak obcy człowiek. Cały czas musiałem trzymać w sobie emocje potrzebne do budowania postaci Konasza. Było to bardzo wyczerpujące.

Postaci, która wcale nie jest fikcyjna?

Wiem tylko tyle, że por. Konaszewicz, którego gram, istnieje naprawdę. Ma swój pierwowzór w rzeczywistości. Jednak kim jest, nie wiem. Nigdy go nie spotkałem. Wiem także, że większość historii opowiedzianych w serialu jest prawdziwa. Zostały napisane na kanwie opowiadań żołnierzy, którzy byli w Afganistanie.

Ile w granej postaci jest Pana samego? Wywodzi się Pan przecież z rodziny o tradycjach wojskowych. Od dziecka odwiedzał Pan strzelnice, jeździł wojskowym sprzętem i trzymał w rękach różne rodzaje broni. Pana siostra jest oficerem.

Wcielić się w postać oficera nie było trudno. Musiałem jednak nauczyć się sporo nowych rzeczy. Nigdy wcześniej nie trzymałem Beryla czy „pekaśki”. Od czasu mojego dzieciństwa zmieniły się też procedury i sprzęt. Do tego doszły zachowania typowo misyjne, których musiałem się nauczyć. Na przykład bardzo szybkiego odbezpieczania broni, wymiany magazynków podczas ostrzału czy też być może dla niektórych rzeczy banalnej, a jednak niebezpiecznej, jaką jest wchodzenie do Rosomaka i wychodzenie z niego. We wszystkim bardzo pomagał nam konsultant wojskowy ppor. Tomasz Doliński – „Kojot”, który wcześniej był dowódcą na misji. Wszyscy bardzo wiele mu zawdzięczamy. Bywało, że jego opinie decydowały o zmianach w scenariuszu lub scenografii.

Co było najtrudniejsze?

Takich rzeczy była niezliczona ilość. Budząc się każdego dnia nie wiedzieliśmy, co nas spotka. Było jak w wojsku na prawdziwej misji. Przyznam, że na planie chwilami miałem wszystkiego dosyć. Wpływ na to miała pogoda, różne przeciwności losu utrudniające kręcenie i spory wysiłek. To wszystko wpływało na stan emocjonalny. Praca przy tym serialu to wyjęte pół roku z mojego życia.

Ta rola zmieniła Pana postrzeganie konfliktu afgańskiego i roli, jaką odgrywają w nim nasi żołnierze?

Szczerze mówiąc, jestem pacyfistą. Dla mnie każdy konflikt, który zagraża jakiemuś społeczeństwu, jest niedorzeczny i absurdalny. Podczas kręcenia serialu zdałem sobie jednak sprawę, jaką trudną robotę wykonują tam nasi żołnierze. Należy się im za to wielki szacunek i zrozumienie. Nikt z nas nie chciałby znaleźć się w obcym kraju ze świadomością, że każdego dnia ryzykuje utratę życia.

Oficerowie mają tam podobno łatwiej?

Nic podobnego. Przecież dowódcy plutonów czy kompanii wykonują ryzykowne zadania razem z podwładnymi. Dowódca, podobnie jak filmowy Konaszewicz, ma nawet trudniej. Musi bowiem podejmować bardzo odpowiedzialne decyzje, które często decydują o życiu żołnierzy.

Kiedy spotkaliśmy się dwa lata temu, mówił Pan, że interesuje się amerykańskimi żołnierzami korpusu marines. Usłyszałem, że chętnie zagrałby Pan rolę żołnierza w jakimś poważnym wojennym filmie akcji. Czy „Misja Afganistan” spełniła te marzenia?

W jakimś sensie na pewno. Żałowałem jednak, że ze względów technicznych nie mogliśmy wyjechać i realizować zdjęć w Maroku, co ułatwiłoby pracę.

Zabrakło pieniędzy?

Nie chodzi tylko o pieniądze. Wojsko nie pozwoliłoby nam zabrać tam Rosomaków, Hummerów, wypożyczonej broni i wiele innego sprzętu. Z konieczności musieliśmy stworzyć Afganistan w Polsce.

Udało się?

Uważam, że tak. Zdjęcia były kręcone na poligonie w Żaganiu, Świętoszowie i w kamieniołomach w Piechcinie, które miały odwzorować górzyste tereny rejonu prowincji Ghazni. Gdy oglądam niektóre fragmenty filmu, muszę przyznać, że reżyser Maciek Dejczer i operator Jarek Szozda zrobili fantastyczną robotę. Widz nie odczuje, że akcja dzieje się w kraju. Skupi się na postaciach i historii, którą przedstawiają. Oskar należy się także Grzegorzowi Piątkowskiemu za scenografię. Wioski afgańskie, polska baza czy TOK (stanowisko dowodzenia) sami żołnierze ocenili jako niemal identyczne z tymi na misji.

Było jednak pewne ryzyko…

Owszem, bo jako pierwsi rzuciliśmy się na głęboką wodę, robiąc serial o wojnie, która nadal trwa. Takiej produkcji jeszcze w naszym kraju nie było. Uznaliśmy jednak, że warto zaryzykować. W myśl zasady, że jak spadać, to z wysokiego konia. Nie robiliśmy w końcu filmu instruktażowego. Staraliśmy się oddać emocje i problemy żołnierzy, którzy wyjeżdżają tysiące kilometrów od domu i zderzają się z wojenną rzeczywistością. Mamy nadzieję, że obraz, który powstał, jest wiarygodny.

Dwa lata temu mówił Pan, że nigdy jeszcze nie spotkał się z żołnierzami na jakimś wieczorze autorskim czy przy innej okazji. Teraz to się pewnie zmieni?

I nadal żadnego zaproszenia od wojska nie dostałem. Zapewniam jednak, że jeśli otrzymam, to w miarę wolnego czasu z pewnością z niego skorzystam. Podczas takiego spotkania chętnie wysłucham opinii środowiska wojskowych o serialu. Zdaję sobie jednak sprawę, że będzie tak, że co żołnierz, to inna opinia. Każdy, kto brał udział w misji, ma bowiem inne doświadczenia. Każdy dowódca plutonu taką czy inną operację przeprowadziłby po swojemu – często inaczej niż por. Konaszewicz. Na razie, po premierze kinowej pierwszych dwóch odcinków, żołnierze mówili nam, że jest dobrze, że serial dosyć wiernie pokazuje ważny fragment ich służby.

Czy na horyzoncie zawodowym pojawiła się już jakaś kolejna mundurowa rola?

Szczerze mówiąc, po półrocznej wędrówce przez Afganistan odpuszczam sobie wszelkie role żołnierzy czy oficerów. Nie wiem na jak długo, ale jakiś czas muszę odpocząć.

Zaraz, zaraz… Wiem, że w Pana szufladzie od dawna leży gotowy scenariusz na kolejny wojenny film…

Zgadza się. Jednak jest to scenariusz o żołnierzach jednostki GROM i ich operacjach. Czy kiedyś powstanie z niego film i czy dostanę po latach znów propozycję roli w tym projekcie, nie mam na razie pojęcia. Chociaż zauważam, że coś zmienia się w naszej kinematografii i w podejściu do filmów o wojsku i wojnie. Mam informacje, że aktualnie powstają w Egipcie zdjęcia do filmu o dokonaniach naszych żołnierzy na misji w Iraku. Będzie to opowieść o walkach, jakie Polacy stoczyli w 2004 r. podczas powstania al-Sadra w Karbali.

A jeśli serial „chwyci” i trzeba będzie nakręcić kolejne 13 odcinków…

W tej chwili nie wiem, o czym miałyby one być. Serial został zamknięty półrocznym pobytem na misji, bo tyle ona trwa. Pokazaliśmy, co może wydarzyć się podczas jednej afgańskiej tury w polskim kontyngencie. Widz zobaczy właściwie wszystko. No chyba że scenariusz sprawi, że por. Konaszewicz wyruszy ze swoimi ludźmi na kolejną zmianę lub misję w jakiś inny rejon świata.

Bogusław Politowski

autor zdjęć: Robert Palka, Bogusław Politowski

dodaj komentarz

komentarze


Wojsko otrzymało sprzęt do budowy Tarczy Wschód
 
„Nie strzela się w plecy!”. Krwawa bałkańska epopeja polskiego czetnika
„Szpej”, czyli najważniejszy jest żołnierz
„Jaguar” grasuje w Drawsku
Olimp w Paryżu
Operacja „Feniks” – pomoc i odbudowa
Co słychać pod wodą?
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
Karta dla rodzin wojskowych
Trudne otwarcie, czyli marynarka bez morza
NATO odpowiada na falę rosyjskich ataków
Trzy medale żołnierzy w pucharach świata
W obronie Tobruku, Grobowca Szejka i na pustynnych patrolach
Rekordowa obsada maratonu z plecakami
Ustawa o zwiększeniu produkcji amunicji przyjęta
Ostre słowa, mocne ciosy
Święto podchorążych
Żaden z Polaków służących w Libanie nie został ranny
Zyskać przewagę w powietrzu
Jesień przeciwlotników
Mniej obcy w obcym kraju
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
Operacja „Feniks”. Żołnierze wzmocnili most w Młynowcu zniszczony w trakcie powodzi
Podziękowania dla żołnierzy reprezentujących w sporcie lubuską dywizję
Czarna Dywizja z tytułem mistrzów
Szwedzki granatnik w rękach Polaków
Wybiła godzina zemsty
Bój o cyberbezpieczeństwo
„Szczury Tobruku” atakują
Norwegowie na straży polskiego nieba
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
Czworonożny żandarm w Paryżu
Nowe Raki w szczecińskiej brygadzie
Cele polskiej armii i wnioski z wojny na Ukrainie
Jaka przyszłość artylerii?
Donald Tusk po szczycie NB8: Bezpieczeństwo, odporność i Ukraina pozostaną naszymi priorytetami
Fundusze na obronność będą dalej rosły
„Siły specjalne” dały mi siłę!
Olympus in Paris
Od legionisty do oficera wywiadu
Druga Gala Sportu Dowództwa Generalnego
Wielkie inwestycje w krakowskim szpitalu wojskowym
Jak Polacy szkolą Ukraińców
Pożegnanie z Żaganiem
Transformacja wymogiem XXI wieku
Setki cystern dla armii
Polskie „JAG” już działa
Polsko-ukraińskie porozumienie ws. ekshumacji ofiar rzezi wołyńskiej
Sejm pracuje nad ustawą o produkcji amunicji
Transformacja dla zwycięstwa
Rosomaki w rumuńskich Karpatach
Trzynaścioro żołnierzy kandyduje do miana sportowca roku
Wojskowi kicbokserzy nie zawiedli
Zmiana warty w PKW Liban
Polacy pobiegli w „Baltic Warrior”
Terytorialsi zobaczą więcej
Więcej pieniędzy za służbę podczas kryzysu
Selekcja do JWK: pokonać kryzys
Aplikuj na kurs oficerski
Nasza broń ojczysta na wyjątkowej ekspozycji

Ministerstwo Obrony Narodowej Wojsko Polskie Sztab Generalny Wojska Polskiego Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych Dowództwo Operacyjne Rodzajów Sił Zbrojnych Wojska Obrony
Terytorialnej
Żandarmeria Wojskowa Dowództwo Garnizonu Warszawa Inspektorat Wsparcia SZ Wielonarodowy Korpus
Północno-
Wschodni
Wielonarodowa
Dywizja
Północny-
Wschód
Centrum
Szkolenia Sił Połączonych
NATO (JFTC)
Agencja Uzbrojenia

Wojskowy Instytut Wydawniczy (C) 2015
wykonanie i hosting AIKELO