Nie dawajcie mi awansów, dawajcie mi okręty – zwykł mawiać admirał Andrzej Karweta. Wymagający, sumienny, ale też otwarty na ludzi. Morze poznał jak mało kto. Zaczynał od kierowania okrętowym działem, skończył jako dowódca marynarki. – Wyznaczył marynarzom kurs, jakim mają zmierzać do celu – podkreślali jego podwładni.
– Jako „pierwszy po Bogu” za sterami ORP „Marynarka Wojenna” podjąłeś trud poprawy jej stanu. Walczyłeś o nią i o nas nie bacząc na potencjalne konsekwencje – mówił nad trumną admirała Karwety jego zastępca, wiceadmirał Waldemar Głuszko. I dodawał, że jego nieżyjący przełożony i przyjaciel odszedł, ale wyznaczył marynarzom kurs, jakim mają zmierzać do celu. – Idziemy dziobem do fali, co dla szczurów lądowych mogłoby oznaczać pod prąd. Ale marynarze wiedzą, że idziemy bezpiecznym kursem – podkreślał wiceadmirał Głuszko.
Dowódca ORP „Czapla”
Admirał floty Andrzej Karweta był uczestnikiem najważniejszych wydarzeń z najnowszej historii polskich sił morskich. Urodził się w 1958 roku w Jaworznie w województwie śląskim. W 1977 rozpoczął studia na wydziale dowódczym Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni. Po ukończeniu uczelni trafił do 13 Dywizjonu Trałowców, który wówczas podlegał 9 Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu. Gdy miał 28 lat, objął dowodzenie swoim pierwszym okrętem – trałowcem ORP „Czapla”. Potem konsekwentnie piął się po szczeblach kariery. Jako dowódca ORP „Mewa” stanął na czele grupy taktycznej, potem został szefem sztabu 13 Dywizjonu, wreszcie w 1996 roku – jego dowódcą. To właśnie za jego rządów ORP „Mewa” jako pierwsza polska jednostka dołączyła do stałego zespołu sił przeciwminowych NATO, który strzegł bezpieczeństwa żeglugi na Bałtyku i Morzu Północnym. Aby sprostać wymogom Sojuszu okręt, podobnie jak dwa inne trałowce projektu 206F, został gruntownie zmodernizowany. W oparciu o stare jednostki powstały niszczyciele min projektu 206FM. Admirał Karweta brał udział w tych pracach.
W 2002 roku admirał Karweta rozpoczął trzyletnią służbę w dowództwie Sił Morskich NATO. Pełnił tam między innymi funkcję zastępcy szefa Oddziału Broni Podwodnej. Po powrocie do Polski został zastępcą dowódcy 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu. Jednocześnie uzupełniał wiedzę w Akademii Obrony Narodowej i na prestiżowym Royal College od Defense Studies w Londynie. 11 listopada 2007 roku został dowódcą Marynarki Wojennej.
„Nie dawajcie mi awansów, dawajcie okręty”
Podwładni wspominają, że był sumienny i niezwykle wymagający – zarówno wobec innych, jak i siebie samego. Jednocześnie cechowała go szczerość, otwartość i poczucie humoru. Dzięki temu właśnie zaskarbił sobie nie tylko szacunek, ale i sympatię marynarzy. Wiceadmirał Głuszko wspominał w Polskim Radiu, że w ministerialnych gabinetach umiał walczyć o Marynarkę Wojenną. – Zwykł mówić: „nie dawajcie mi awansów, dawajcie okręty”. Wspominam go nie tylko jako dowódcę, ale też kolegę przyjaciela – podkreślał wiceadmirał Głuszko. Podczas mszy żałobnej w Gdyni ówczesny minister obrony narodowej Bogdan Klich przyznawał: – Z wielkim szacunkiem odnosiłem się zawsze do tego, co miałeś do powiedzenia. Wiedziałem, że mówisz tak, jak jest, że mówisz prawdę. Bez względu na to, czy ta prawda była wesoła, czy smutna.
Ci, którzy mieli okazję poznać admirała Karwetę, prywatnie wspominają, że uwielbiał przydomowy ogródek, w którym mógł pracować godzinami. Lubił też sklejać modele okrętów.
Dowódca Marynarki Wojennej zginął 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie pod Smoleńskiem. Zostawił żonę i troje dzieci. Został pochowany na cmentarzu w Baninie na Pomorzu.
Zniszczony w katastrofie mundur admirała Karwety można dziś oglądać w poświęconej mu gablocie na pokładzie historycznego niszczyciela ORP „Błyskawica”.
autor zdjęć: Arch. PZ
komentarze